Flamingo’s – VoCASA Heren 2: 3-2

VoCASA Heren 2 | VoCASA volleybal Nijmegen 2015-2016

Gisteren pakte VoCASA Heren 2 in de uitwedstrijd tegen Flamingo’s met 3-2 bijna de nummer 3 in!
Sfeerverslag : Sander Willems.

Met een gematigd jalalalala en een goed gevoel stond het Tweede als eerste klaar om te beginnen. Exact om vijf uur, twee minuten en 47 seconden floot de scheidsrechter voor het begin van de wedstrijd wedstrijd tussen paars en roze. Tsja, wat een rare kleuren eigenlijk. Paars is al redelijk uniek in de sportwereld en roze komt ook niet vaak voor. Al zijn er weinig kleuren mooier dan paars, roze komt daar wel dicht bij vind ik zelf. Alleen de roze-paars combinatie vloekt een beetje. Bah! Maar goed. Met een luid ‘ik ben voor paars’ werd het snel duidelijk voor wie wij waren: paars.

De jurysport die volleybal heet begon met een 2-0 voorsprong voor VoCASA Heren 2 die door de onafhankelijke jury werd toegekend: de sokken waren wit, de broekjes zaten strak, de haren waren voor de wedstrijd in de kleedkamer in orde gebracht en de labels van de shirts waren mooi naar binnen gestreken. En ooh wat roken die shirts lekker naar lavendel uit de wasverzachter ‘Morgenfris’ van Robijn. Een knappe groep met een speels karakter, zo oordeelde de jury. Die kunnen wij in onze zak steken. Via een mooie showduik kwamen de roze Flamingo’s echter weer op voorsprong: 3 punten oordeelde de jury. Bovendien kreeg het Tweede een strafpunt voor het vergeten van de bidons. Na een verlossend ‘we gaan er even uit voor de reclame’ konden de spelers hun verdiende rust pakken aan de kant en even gaan theedrinken in de hal, die overigens een van een hele slechte akoestiek voorzien was. Want ja, die akoestiek is wel echt een dingetje. Voor een luid, feestend, en zingend team is naast de juiste Arabica-Robusta-verhouding in de koffie, de akoestiek erg belangrijk voor ons. De galmende naweeën en nageboortes die onze kelen verlieten verstomde in de hal. Het klonk gewoon niet lekker. Alsof de onjuiste toon was voorgezongen door de dirigent. Er klopte iets niet. De talenten schuurden meerdere malen tegen de grens tussen vals en mooi gezang. De stemmen in de hal klonken leeg, houterig en blokkig. Er waren veel schoonheidsfoutjes te horen: de toonladder cis-majeur klonk in de eerste twee sets eerder als een f-mineur. Met een verbetering van het spel werd ook een verbetering behaald in de zang. Gelukkig! De Spa Rood begon de stembanden te verheffen met noten die voor de mensheid onmogelijk werden geacht. Met schwung en joie de vivre ging de bank ging helemaal los. Ook het publiek begon spontaan te dansen op deze bluesy melodielijn. Er werd zelfs een man op de tribune betrapt op het doen van een vreugdedansje, oeeeh yeah.

In de vierde set gebeurde er iets geks. Door de zwetende shirts en vele pannenkoeken werd de vloer nat. De Zamboni moest uitgereden worden om de vloer droog te maken. Een heuse dweilpauze dus. Op de ‘je-mag-nu-even-je-haren-kammen-pauze’ en de gebruikelijke rookpauze na was deze dweilonderbreking een nare stop van de wedstrijd. Helemaal uit ons ritme, shit. Het Gregorisch mannenkoor aan de kant zette hun schouders eronder en veranderde hun arrangement op een aangename wijze. Het eenstemmige, lage gebrom werd omgetoverd naar een FeestDJRuud-het-Wilhelmus-medley. Ongekend! Toch maakte de tenoren een grote fout: ze volgden de bassen, terwijl ze de alten hadden moeten volgen. Wat baalden we hier van, zeg: 5 minpunten werden toegekend door de jury. Zo maken we nooit meer een kansje op het winnen van deze wedstrijd.. Het was genoeg geweest, oordeelde de scheidsrechter: op 12-6 had de klok 7 keer geslagen en was de blessuretijd op.
Conclusie: de sfeer was goed vandaag en we hebben er een fuifje van gemaakt en het was erg gezellig we zijn zelfs nog even blijven hangen in limburg voor een andere wedstrijd volleybal blijft toch een leuk spelletje